دکتر مصطفی جوادی پور مرادی

روان‌شناسی بالینی (به انگلیسی: Clinical Psychology) شاخه‌ای از روان‌شناسی است که به درک، پیش‌بینی و درمان نابهنجاری، ناتوانی و آشفتگی‌های شناختی، هیجانی، زیست‌شناختی، روان‌شناختی، اجتماعی و رفتاری کمک می‌کند و در گسترهٔ وسیعی از جمعیت‌های در جستجوی درمان کاربرد دارد. (رزنیک، ۱۹۹۱).

نقش‌های شش‌گانهٔ روانشناسی بالینی، ارزیابی و تشخیص، مداخله و درمان، مشاوره، آموزش و نظارت بر کار روان‌درمانگرها، و در نهایت پژوهش و مدیریت است. غالب کارهای روانشناس بالینی، در راستای درمان و تشخیص، آموزش و پژوهش است (دادستان و منصور، ۱۳۶۶).

بیشترین شمار روان‌شناسان در این رشته(روانشناسی بالینی) کار می‌کنند، یعنی رشته‌ای که با کاربرد اصول روان‌شناختی، به امر تشخیص و درمان مشکلات عاطفی و رفتاری می‌پردازد. مثلاً بیماری‌های روانی، بزهکاری نوجوانان، رفتار جرم‌آفرین، اعتیاد دارویی، عقب‌ماندگی ذهنی، کشمکش‌های زناشویی و خانوادگی، و سایر مشکلات خفیف سازگاری.

روان‌شناسی بالینی می‌تواند؛ با بیمارستانهای روانی، دادگاه‌های کودکان یا سازمان‌های نظارت بر بزهکاران، درمانگاه‌های بهداشت روانی، مدارس، نهادهای ویژه با روان‌پزشکی، ارتباط نزدیک داشته باشد.چهار مرحلهٔ تاریخی برجسته برای روان‌شناسی بالینی در جهان وجود دارد:

• آغاز حرفه ۱۸۹۲–۱۹۱۴
• فرارسیدن عصر روان‌شناسی بالینی ۱۹۱۶–۱۹۵۴
• یکپارچگی و حرفه‌ای‌گرایی۱۹۵۴–۱۹۷۸
• خودمختاری و تعهد اجتماعی ۱۹۷۹-...

بعد از کسب مدرک؛ روان‌شناسان بالینی در مراکزی همچون دانشگاه‌ها، بیمارستان‌ها و مراکز مشابه مشغول به کار می‌شوند. معمولاً روان‌شناس بالینی در درمان اختلال یا بیماری روانی خاصی تبحر دارد و در آن زمینه مشغول به فعالیت می‌شود. از پیش‌نیازهای رشتهٔ روان‌شناسی بالینی، می‌توان خلاقیت و ابتکار، حس دگردوستی و علاقه به مطالعه و تحقیق را نام برد.

🌟🌟🌟🌟🌟